Den n oder nn um Enn vum Wuert gëtt geschriwwe virun engem Vokal, virun n, d, t, z, h, a viru Sazzeechen : 

den Numm, en Déier, den Tunn, en hallwen Teller, en Job fannen, mäin Hummer, 

den alen Änder, den décken Yves, deen aneren Apel; mäin A; 

dann awer ginn all d’Jongen an den ieweschte Sall; ech wëll kënne liese léieren; wëssen, kënnen, wëllen; wann ech wëll, da kann ech

Déi englesch Buschtawen j an c am Ufank vum Wuert ginn dacks wéi dsch oder ts geschwat, da bleift den n oder nn:

en Job fannen, en Cent ausginn  

Soss gëtt den n oder nn um Enn vum Wuert gewéinlech net geschriwwen:

de Virnumm, e Kallef, de Marc, 

e grousse Becher, de Jean fannen, siwe Frang, mäi Bic, de léiwe Jean-Paul, de klenge Franz, deene meeschte Pijen, mäi Been; 

da gi vill Jongen a Veräiner; ech wëll kënnen anescht liesen; wa Kanner wëlle liesen; se si geschwë fäerdeg

Den n oder nn um Enn vu Substantiven oder Nimm gëtt awer geschriwwen a fält net ënnert d’n-Reegel:

d’Reunioun gëtt gehal, ech hu mer de Kënn raséiert, d’Léierin gesinn, d’Maschinn flécken, an Ungarn reesen

AUSNAM: Wann hannen -en steet, dann zielt d’n-Reegel, da fält den n awer ewech:

d’Meedche() ka muer de Moie() kommen

Bei de Substantiven op -äin an op -een ass d’Ewechloosse vum n fakultativ:

de Wäi gëtt geschwë gedronk, e Schwäi schluechten, Latäi léieren
de Wäin gëtt geschwë gedronk, e Schwäin schluechten, Latäin léieren
d’Bee wéi hunn, duerch de Ree lafen, e Stee geheien
d’Been wéi hunn, duerch de Reen lafen, e Steen geheien

Ausnam: Bei verschiddenen Zesummesetzunge gëtt et just d’Form ouni n:

schwäiwëll, Wäifläsch, Wäiglas, Wäibau
Reemantel, Steekaul, Steekoup, Steemetzer

Den n bei geografeschen Nimm fält just ewech bei Nimm, déi mat -en ophalen:

an Asie wunnen, an Italie fueren, an Norwege goen, um Schwaarze Mier, a Schwede fueren, Spuenierees an d’Alpe goen, d’Appalache kennen, an de Pyrenäe wanderen, de lëtzebuergeschen Deel vun den Ardenne gëtt als Éislek bezeechent

Bei Nimm vun Uertschaften a Stied kann den n och stoe bleiwen:

zu Lëntge brennt et / zu Lëntgen brennt et
zu Néngse schéngt d’Sonn / zu Néngsen schéngt d’Sonn
op Münche fueren / op München fueren

Wa virum n an der Endung keen e steet, bleift den n erhalen:

London war ëmmer d’Haaptstad vun England. Zu Berlin lieft et sech gutt.

1 2 3

(um Site vum LOD)